Επτά χρόνια μετά δημιουργήθηκε η Ε.Ο.Ε.Κ.( Ελληνική ομοσπονδία ερασιτεχνικού καράτε ) η οποία δεν είναι άλλη από την σημερινή μετονομασθήσα σε ΕΛ.Ο.Κ. ( Ελληνική ομοσπονδία καράτε )

Το 1989 η Λέσχη Budokan εγγράφηκε στην ΕΛ.Ο.Κ. και απέκτησε την φίλαθλη ιδιότητα απ` την Γεν. Γραμματεία αθλητισμού. 

Από τον Σεπτέμβριο του 1984 ως τον Αύγουστο του 1988, η Λέσχη καράτε Budokan λειτούργησε στα πλαίσια του μαζικού αθλητισμού στο Δ.Α.Κ. Κατερίνης, με υπεύθυνους εκπαιδευτές τον Αθανάσιο Σκαμπαρδώνη και τον Παναγιώτη Αργυρόπουλο, μαθητές του δασκάλου Σταύρου Σταυριανίδη.

Στη συνέχεια το τμήμα μεταφέρθηκε με πρωτοβουλία του μαθητή του Δασκάλου Κων/νου Αμπεριάδη μέχρι τον Ιούλιο του 1990, στο κλειστό γυμναστήριο των Τ.Ε.Ε. Κατερίνης, με υπεύθυνο εκπαιδευτή τον Δάσκαλο Σταυριανίδη.

Τον Αύγουστο του 1990, ο Δάσκαλος Σταυριανίδης μαζί με τον μαθητή του Νεοκλή Μπατσίλα, αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν καινούργιο οργανωμένο χώρο. Νοικιάστηκε στην οδό Εθνικής Αντιστάσεως ένα κατάστημα 350 τετραγωνικών μέτρων το οποίο διαμορφώθηκε σε γυμναστήριο και συγκέντρωσε πάλι όλα τα παλιά μέλη κάτω από την καθοδήγηση του Δασκάλου Σταυριανίδη.

Στο χώρο αυτό παρέμεινε μέχρι τον Ιούνιο του 1996.

Η μετοίκηση της Λέσχης όμως δεν έμελλε να τελειώσει εκεί.

Το δυσβάστακτο κόστος των λειτουργικών εξόδων, ανάγκασε τον Δάσκαλο Σταυριανίδη να μεταφέρει εκ νέου τη Λέσχη.

Ο χώρος που επιλέχθηκε, ήταν ένα κατάστημα 160 τ.μ. στην οδό Πίνδου & Νίκης 2.

Ελλείψει όμως οικονομικών πόρων, υπήρχε μεγάλος προβληματισμός ως προς την αναγκαία κατάλληλη διαμόρφωση του χώρου, σε χώρο άθλησης.

Σ` αυτή τη δεδομένη στιγμή, βοήθησαν αποφασιστικά τα μέλη και μαθητές, Κώστας Παναγιωτής, Γιώργος Παυλίδης και Αλέξανδρος Αγγελίδης ο οποίος υπήρξε και πρόεδρος του ΔΣ του συλλόγου.

Χρόνο με το χρόνο αυξάνονταν το ενδιαφέρον. Το καράτε απομυθοποιούνταν στην συνείδηση του κόσμου και η αντίληψη ότι επρόκειτο για μια σκληρή και βάρβαρη τέχνη καταρρίπτονταν.

Ο δάσκαλος Σταυριανίδης αρθρογραφούσε σε όλα τα έντυπα μέσα της εποχής, επιχειρώντας να αναδείξει τις παιδαγωγικές πτυχές του καράτε όχι μόνο σαν τέχνη αυτοάμυνας, αλλά και σαν άθλημα μονομαχίας

Έπρεπε επίσης η εικόνα του ενασκούμενου καρατέ-κα να γίνει οικεία στην κοινή θέα, κατά συνέπεια πιο αποδεκτή. Για το λόγο αυτό, γινόντουσαν συχνές προπονήσεις σε δημόσιους χώρους, όπως πλατείες, πάρκα, παραλίες, όπου οι ανύποπτοι θεατές είχαν την ευκαιρία να δουν κοινούς τους γνωστούς, να εξασκούν το καράτε με απόλυτο σεβασμό σ` ένα παράγγελμα.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, παράλληλα με το παιδαγωγικό έργο, άρχισε η Λέσχη να συμμετάσχει στα επίσημα πρωταθλήματα της ομοσπονδίας, πετυχαίνοντας σταδιακά όλο και περισσότερες διακρίσεις στον τομέα του αγωνιστικού καράτε.

Από το 1990 ως το 1995, κύριος εκπαιδευτής της Λέσχης δίπλα στον Δάσκαλο Σταυριανίδη Σταύρο, ήταν ο πρώτος βοηθός του, Νεοκλής Μπατσίλας.

Στο μεταξύ, συνεχίζονταν η επαφές της Λέσχης με σωματεία και δασκάλους διεθνούς βεληνεκούς, με χώρες όπως η Γαλλία, Αυστρία, Ισπανία, Βέλγιο, Ελβετία, Γερμανία, Μαρόκο, Τυνησία, Σερβία και Αμερική.

Το 1993, φιλοξενήθηκε για μια επίδειξη o Fumio Toyoda Sensei, ένας απ` τους κορυφαίους Δασκάλους του Aikido, ο οποίος είχε έδρα το Σικάγο των Ηνωμένων πολιτειών.

Ο Δάσκαλος Toyoda δέχθηκε την Λέσχη καράτε Budokan ως μέλος της διεθνούς οργάνωσης του, International Aikido Association.

Το τμήμα που δημιουργήθηκε στη συνέχεια, ήταν υπό την επίβλεψη του επίσημου εκπροσώπου στην Ελλάδα του Toyoda Sensei, Δασκάλου Γιώργου Κολιόπουλου, ο οποίος με έδρα την Αθήνα ανέπτυσσε το Aikido πανελλαδικά.

Δυστυχώς το τμήμα αυτό δεν κατάφερε να εδραιωθεί, λόγο έλλειψης σταθερού εκπαιδευτή.

Την ίδια χρονική περίοδο και συγκεκριμένα απ` το 1991 ως το 1993, λειτούργησε το πρώτο τμήμα τζούντο στις εγκαταστάσεις της Λέσχης Budokan, με τους Βλαδίμηρο Παπαδόπουλο ( αργότερα ομοσπονδιακό προπονητή ) και Νίκο Ντούμο. Το τμήμα αυτό απαρτίζονταν κυρίως από καρατέ-κα μαθητές του Δασκάλου Σταυριανίδη.

Το 1992 η Λέσχη Budokan συμμετείχε στο πρώτο πανελλήνιο φεστιβάλ πολεμικών τεχνών στην Αθήνα με ομάδα επίδειξης, που απαρτίζονταν από τους:

Σταύρο Σταυριανίδη

Μπατσίλα Νεοκλή

Χαλκίδη Χρήστο

Βασίλη Σταυριανίδη

Καλαιτζίδη Συμεών

Καρτσαμπά Κων/νο

Το 1996 έχρισε να ανατέλλει το άστρο του πρωτότοκου γιου του Δασκάλου, Βασίλη Σταυριανίδη, ο οποίος δραστηριοποιήθηκε δίπλα στον πατέρα του ως βοηθός εκπαιδευτής, ενώ παράλληλα άρχισε να πετυχαίνει σημαντικές διακρίσεις σαν αθλητής του αγωνιστικού καράτε.

Πρέπει να αναφερθεί, ότι την περίοδο αυτή υπήρχαν πολλοί αξιόλογοι μαθητές οι οποίοι δεν επιθυμούσαν την συμμετοχή τους στο αγωνιστικό σκέλος του καράτε, που είχαν όμως εξαιρετικές επιδώσεις στην τεχνική και επεδείκνυαν ήθος μαχητή.

Ένας εξ αυτών, ο Κώστας Παναγιωτής, πήρε την άδεια του Δασκάλου Σταυριανίδη και με βοηθό του τον επίσης μαθητή του Δασκάλου Γιώργο Παυλίδη, δημιούργησε στη Θεσ/νίκη στο Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο εκ νέου ένα τμήμα καράτε, τον Σεπτέμβριο του 1995.

Ένα χρόνο μετά, το τμήμα αυτό μεταφέρθηκε σε ιδιόκτητο χώρο στο κέντρο της Θεσ/νικης ( Κων/πόλεως 114 ) και λειτούργησε μέχρι το τέλος του 2008.

 

Τα επόμενα χρόνια η Λέσχη προσδιορίστηκε στη διοργάνωση εκπαιδευτικών σεμιναρίων που οργάνωνε στην Κατερίνη, με τη συμμετοχή συλλόγων από την Ελλάδα και το εξωτερικό.

Σύμφωνα με τα αρχεία της Λέσχης από το 1993 ως σήμερα,

στα σεμινάρια αυτά καταγράφηκαν πάνω από 1.000 συμμετοχές.

Η δημόσια εικόνα του καράτε έτσι όπως η Λέσχη Budokan το προτείνει, είχε πλέον αποκτήσει φίλους και μέλη 2^ης γενιάς.

Τα χιλιάδες μέλη της συνέβαλαν αποφασιστικά στην απομυθοποίηση μιας τέχνης που σέβεται τον άνθρωπο και αντιλαμβάνεται την αυτοάμυνα ως ιερό δικαίωμα.

Το 2000 προστέθηκαν στη λίστα των εκπαιδευτών της Λέσχης, ο Χρήστος Χαλκίδης, ο Συμεών Καλαιτζίδης και ο δεύτερος γιος του Δασκάλου, Θωμάς Σταυριανίδης